1964 – 1965

Landskampioen IJsselmeervogels begon met een krappe 2-1 zege op SSS, maar de week daarop werd met dezelfde cijfers van aartsrivaal Huizen verloren. Daarna werd de draad weer opgepakt en half november werd door een 5-3 overwinning op Quick Boys de eerste plaats bereikt. Die werd vastgehouden en in mei werd de titel behaald, na een gelijkspel tegen DOSK. Quick Boys was zo vriendelijk om gelijktijdig te verliezen. Ook de resterende twee wedstrijden werden gewonnen, terwijl Quick Boys het liet afweten. De voorsprong op de Katwijkers werd daardoor nog vergroot.

Met Excelsior’31 en Zwart Wit’28 moest vervolgens om het landskampioenschap gestreden worden. Dat ging niet zo voorspoedig als het jaar daarvoor. Tegen Zwart Wit en Excelsior werd de eerste keer beide malen gelijk gespeeld (0-0 en 1-1). Ook de tweede ontmoeting tegen de Rotterdammers leverde een puntendeling op, maar thuis tegen Excelsior werd met 0-1 verloren na een tumultueuze wedstrijd.
Na de competitie werd met een wedstrijd tegen Hilversum, toen nog semi-profclub, afscheid genomen van aanvoerder Henk de Graaf, ongetwijfeld de technisch meest begaafde speler die IJsselmeervogels ooit gehad heeft.

1965 – 1966

In de tweede klasse A nam IJsselmeervogels vanaf het begin de leiding, maar na een 4-0 nederlaag tegen SSS moest de bovenste plaats weer worden afgestaan. Toch bleven de Vogels volop meedraaien en steeds verkeerde men in de bovenste regionen. Daarbij zal in de herinnering van velen ongetwijfeld de wedstrijd tegen ZCFC nog meespelen. Scheidsrechter Kiers trok zich niets van de tijd aan en liet bij een 2-1 stand voor IJsselmeervogels na afloop van de gewone speeltijd gewoon doorspelen. In de 48ste minuut maakten de Zaankanters gelijk en pas in de 53ste minuut was het Gerrit Heijnen, die de stand op 3-2 bracht. Een minuut later klonk eindelijk het verlossende eindsignaal. Op 29 mei werd dankzij een 1-0 overwinning op Noordwijk het kampioenschap behaald.
De stand:

IJsselmeervogels 1965 – 1966

Opnieuw een kampioenscompetitie, ditmaal met WHC, SHO en Voorwaarts uit Vriezenveen. Het begin was slecht, Tegen WHC en SHO werd beide malen verloren (4-3 en 3-2). Maar weinigen gaven IJsselmeervogels op dat moment nog kansen, maar nadat de returns tegen beide clubs gewonnen waren (2-1 en 3-1) en bovendien Voorwaarts met 3-2 geklopt werd, waren alle kansen weer aanwezig. Voorwaarde was alleen, dat uit tegen Voorwaarts gewonnen zou worden. Velen zullen zich die wedstrijd nog herinneren. Hoe Wim Anema 30 seconden voor het einde beheerst inschoot en dat het doelpunt aanvankelijk goedgekeurd werd. Op aandringen van de grensrechter, die onder druk gezet werd door het Voorwaarts-publiek, werd de treffer alsnog afgekeurd.
IJsselmeervogels weigerde verder te spelen, Voorwaarts werd tot kampioen verklaard. Wegens ‘staken van de wedstrijd’ kregen de Vogels bovendien nog twee punten in mindering. Voor Voorwaarts is de vreugde overigens maar van korte duur geweest. Het volgende seizoen degradeerde men na een nederlaag tegen Spakenburg.
Tijdens de ledenvergadering in augustus kon medegedeeld worden, dat ook het tweede kampioen geworden was. De junioren-A en de aspirantjes waren dat in feite ook, maar omdat veel thuiswedstrijden geen doorgang konden vinden, waren ze het nooit officieel geworden. De vereniging telde op dat moment 160 actieve en 400 steunende leden.